Bu araştırma, tarihi endüstriyel yapıların çocuklara yönelik mekânlara dönüştürülmesi sırasında karşılaşılan karmaşıklıkları ve sınırlamaları incelemektedir. Çalışmanın temel amacı; yeniden işlevlendirme sürecinde endüstriyel yapıların korunması gereken özgün yapısal ve teknolojik özellikleri ile çocuk mekânlarının güvenlik, ergonomi ve kullanıcı dostu olma gibi gereksinimleri uyumlu hale getirmenin zorluklarını analiz etmektir. Antalya Dokuma Fabrikası’nın kreş binasından oyuncak müzesine dönüştürülmesi, bu tür dönüşüm süreçlerinde ortaya çıkan mimari, işlevsel ve koruma odaklı sorunları gözler önüne sermektedir. Araştırma kapsamında nitel veri toplama yöntemleri kullanılmış; gözlemler, fotoğraf ve plan analizleri yapılmıştır. Eski ve yeni cepheler, çocuklara yönelik adaptasyonlar ve iç düzenlemeler detaylı şekilde değerlendirilmiş, dönüşümün tarihi doku ile uyumu analiz edilmiştir. Bulgular, çocuk dostu mekânlar oluşturmanın yalnızca güvenlik ve işlevsellik sağlamakla sınırlı olmadığını, aynı zamanda yapının tarihi kimliğinin korunması gerektiğini göstermektedir. Antalya Dokuma Fabrikası örneği, özellikle çocuklar için tasarlanan mekân dönüşüm projelerinde, endüstriyel yapıların adaptif yeniden kullanımı sırasında koruma ve uyum dengesinin nasıl sağlanabileceğine dair önemli çıkarımlar sunmaktadır.
This research examines the complexities and limitations encountered in the process of transforming historical industrial structures into spaces for children. The main purpose of the study is to analyze the difficulties of addressing the special structural and technological characteristics of industrial structures that need to be protected together with the requirements of children's spaces such as safety, ergonomics, and user-friendliness. The transformation of Antalya Weaving Factory from a nursery building to a toy museum reveals the architectural, functional, and conservation-oriented problems in such transformation processes. Qualitative data collection methods were carried out during the research, including on-site observations, photograph analyses, and architectural drawing examinations. The old and new facades of the factory, adaptations for children, and interior arrangements were examined in detail and the harmony of the transformation with the historical texture was evaluated. The findings show that creating child-friendly environments does not only include safety and functionality but also the necessity of preserving the historical identity of the structure. The Antalya Weaving Factory example offers important implications on how protection and harmony can be balanced in the adaptive reuse of industrial structures, especially in space transformation projects for children.
