Akademik Veri Yönetim Sistemi
12. Ulusal Kanser Kongresi, Antalya, Türkiye, 19 - 23 Nisan 2017
Özefagus Kanserli Hastalarda Tedavi
Sonuçları: Tek Merkezli Retrospektif Analiz
Hamit Başaran1, Okan Özdemir1, Menekşe Turna1, Sibel Karaca1,
Selçuk Ergen2, Timur Koca1
1Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Erzurum
2Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi Medikal Onkoloji Kliniği, Erzurum
Amaç: Özefagus kanseri, dünya genelinde yaygın görülen kanserler
arasındadır. Kanserden ölüm nedenlerinin 6. sıradaki sebebidir.
Bu çalışmanın amacı, üst gastro-intestinal sistem tümörleri için
endemik bir bölge olan Türkiye’nin Doğu Anadolu bölgesinde tanı
alan 249 özefagus kanserli hastaların tedavi sonuçları ve sağkalım
analizlerini sunmaktır. Bu çalışmada özefagus kanseri tedavisinde
radyoterapinin (RT) sağkalım üzerindeki etkisi araştırılmaktadır.
Gereç Yöntem: Çalışmamız Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma
Hastanesi’ne Mayıs 2007-Eylül 2016 tarihleri arasında Medikal
Onkoloji ve Radyasyon Onkolojisi Klinikleri’ne özefagus kanseri tanısı
almış olarak başvuran toplam 249 hasta üzerinde yapılmıştır.
Çalışmaya hem küratif hem palyatif tedavi alan hastalar dahil edildi.
Hastaların yaş dağılımı, cinsiyeti, primer tümör yerleşim yeri ve
histopatolojik özellikleri, TNM evre durumu, onkolojik tedavi modaliteleri
gibi prognostik faktörleri ve sağkalım süreleri kaydedilmiştir.
Tek değişkenli analizler ile prognostik faktörlerin sağkalım üzerindeki
etkisi araştırıldı.
Bulgular: Çalışmamızda, özefagus kanserli hastalarının ortalama
takip süresi 22,9 ay (5–115 ay), ortalama yaşları 61,5, 7 (2,8 %) hasta
40 yaş ve altı, 116 (46,6 %) hasta 40–60 yaş arası ve 126 (50,6 %)
hasta 60 yaş ve üzeri grupta tanı almıştır. Hastaların 105’i (42,2 %)
erkek, 144’ü (57,8 %) kadın ve erkek-kadın oranı ise 0,7/1,0 olduğu
saptanmıştır. Histopatolojik tanıda ise en sık yassı epitel hücreli karsinom
(n=215-%86,3) ve ardından adenokarsinom (n=20-%8,0)
olduğu ortaya çıkmıştır. Hastaların TNM evresi ise evre Ib (n=3–1,2
%); IIa (n=46–18,5 %); IIb (n=19–7,6 %); IIIa (n=46–18,5 %); IIIb
(n=30–12,0 %); IIIc (n=54–21,7 %) ve IV (n=51–20,5 %) olarak
tespit edilmiştir.
53 hastaya (21,3 %) definitif RT, 35 hastaya (14,1 %) postoperatif
KRT/RT, 53 hastaya (21,2 %) preoperatif KRT/RT, 62 hastaya
(24,9 %) definitif KRT ve 46 hastaya (18,5 %) palyatif uygulanmıştır.
Hastalar ECOG perforformans durumlarına göre gruplandırıldığında
52’si (%20,9) ECOG 0, 111’i (%44,6) ECOG I, 86 (%34,5) ECOG
II olarak bulunmuştur. Hastaların 146’sına (%58,6) konvansiyonel;
103’üne (%41,4) ise konformal RT uygulanmıştır.
Medyan genel sağkalım (GS) erkek hasta grubunda 21 ay, kadın
hasta grubunda 24 ay olarak hesaplanmıştır ama aralarındaki fark
istatistiksel anlamlı bulunmamıştır (P=0,203). Ortalama sağkalımı
etkileyen prognostik faktörler tek değişkenli analizde TNM evresi
(p<0,001), ECOG performans durumu (p<0,001), tedavi modalitesi
(p<0,001), RT tekniği (0,017) olarak saptanmıştır.
Sonuç: Özetle, çalışmamızda erken evrede tanı alan hasta grubunda
uzun dönem sağkalım elde edilebileceği gösterilmiştir. Ayrıca
ECOG performans durumu iyi olanlarda, preoperatif radyoterapi
alanlarda sağkalım sonuçlarının daha iyi olduğu gösterilmiştir.
Anahtar Kelimeler: neoadjuvan kemoradyoterapi, özefagus kanseri,
radyoterapi