Özet

Gelecek kuşaklar sorunu, önem kazanmakta olan etik bir konudur. Bu dünyanın yalnızca bize ait olmadığı gerçeğinin geç de olsa farkına varılmasının – bilgisizlik değilse tabii – bir sonucu olarak gelecek nesillere nasıl bir dünya bırakmakta olduğumuz ve nasıl bir dünya bırakmamız gerektiği konusunda devam eden tartışmalar vardır.

Türkiye örneğine baktığımızda ise, çevresel faaliyetler ile çevre eğitimi arasında büyük bir çatışmanın olduğunu görmekteyiz. Bir yanda, çevre ve çevre sağlığı üzerine verilmekte olan dersler; diğer yanda ise, çevresel meseleleri ya da gereklilikleri hiçbir şekilde göz önünde bulundurmayan ve bu yüzden de pek de çevre dostu olmayan bir hükümet politikası gibi bir gerçeklik. Kısaca bahsetmek gerekirse, birinci derece doğal sit alanlarını dahi kapsayan yeşil alanlara yönelik gayrimenkul yatırımı konusundaki hükümet ısrarı, kontrolsüz şehirleşme sebebiyle tarım alanları oranındaki düşüş ve hidroelektrik santrali projeleri son zamanlardaki gelişmelerden sadece bir kaçı. Bunlar, Türkiye’deki yazılı ve uygulamalı çevre politikaları arasındaki çatışmanın örneklerindendir.

Bu makalenin amacı, bu ikileme dikkat çekmek ve çevre tahribatının Türkiye için bir tür soykırımın habercisi olduğunu, yoldaki soykırım, ifade etmektir.

Anahtar kelimeler: Gelecek nesiller, çevre meseleleri, çevre tahribatı.