Ayrılma anksiyetesi üzerine yapılan etnografik çalışmalar çocuklarınyeni çevre ve öğretmenlere alışmak konusunda epey zorluklar yaşadıklarınıgöstermektedir. Gözlemler iki-üç yaşlarındaki çocukların kreşteki ilk ve bunutakip eden günlerinin; iç karartıcı, hüzünlü ve acıklı geçtiğini bildirmektedir. Budurum anaokuluna alışma evresi sürecinde olan ve yaşça daha büyük çocuklariçin de söz konusu olabilmektedir. Tavistock Modeline göre yapılan gözlem araştırmaları, okul öncesi öğretmenlerinin çabalarının çocukları sakinleştirmek noktasında çoğu zaman etkili olamadığını bildirmektedir. Bu bağlamda, yurtdışındasorunsalın üstesinden gelebilmek için çeşitli uyum modellerinin geliştirilmiş olduğu görülmektedir. Örneğin, Berlin veya Münih Uyum Modeli gibi modeller,okul öncesi dönem çocuklarının yeni çevreye yumuşak bir geçiş (transition) sağlaması ve öğretmen ile güvenilir bir bağ tesis edebilmesi için başvurulan ebeveynkatılımına dayanan modeller olarak sürekli yaygınlık kazanmaktadır. Ülkemizdeokul öncesi dönem çocuklarının okul öncesi kurumlara alışma sürecinde iyi olmahalinin (well-being) sağlanması, duygusal bir zedelenmeye maruz kalmaksızınyeni çevreye alışabilmelerini sağlamak noktasında kullanılacak yerli bir uyummodeline gereksinim vardır. KAUM-AKDENİZ bu boşluğu bir nebze de olsadoldurabilmek için tasarlanmış, çocuk, ebeveyn ve uygulayıcı eğitiminden geçmiş okul öncesi öğretmenlerinin katılımına dayanan bir model önerisidir. Model;Keşif ve Hazırlık Aşaması, Kurulum Evresi, Uygulama-Sınama Evresi ve FinalEvresi aşamalarından oluşmaktadır.
Ethnographic studies on separation anxiety in children indicate that preschoolers experience some difficulties in kindergarten adjustment period and in transition phase. Psychoanalytic infant observations show that children between the ages two and three experience their first and following day care in nursery: depressing, sad and pathetic. The situation in preschool or in kindergarten look nearly identical. Studies in field of young child observations according to Tavistock model provide new clues for adjustment period of preschoolers and show that the examined children experience transition and adjustment phase as stressful and burdensome. Every child has its own pace depending on his/her temperament, bonding experiences and individual behaviour. The main goal is to develop a trusting relationship between childminder and child which offers enough safety to the child to experience his/her surrounding. At the same time the child gets to know the new environment with all its rules, rituals, people and rooms. Especially the Berlin and Munich adjustment models offer a conceptual frame for the settling-in period at day care in Europe. And there are no domestic models helping Turkish children have a smooth transition into Kindergarten. This study (KAUM-AKDENİZ) can be thought of as an attempt to bridge this significant gap. The model consists of the following stages: Exploration and Preparation Phase, Installation Phase, Implementation and Testing Phase and Final Phase.
