İtalyan araştırmacı ve yazar Umberto Eco’nun 2000 yılında yayımladığı Baudolino başlıklı romanının uzamı İstanbul’dur. Yazarın İstanbul’a bizzat gelip şehrin sokaklarını ve önemli yapılarını gezerek incelediği ve genel anlamda şehrin atmosferini teneffüs ettikten sonra romanını kaleme aldığı bilinmektedir. Roman, zaman olarak, İstanbul’un Latinler tarafından istila edilip yerle bir edildiği, kutsal olanı kirletme, pisletme, yağmalama ve şehir halkına ve hatta din görevlilerine tecavüz etme gibi aşağılayıcı saldırıları da içine alan IV. Haçlı Seferi’nin İstanbul’u perişan ettiği takribi olarak 1204 yılında geçmektedir.  Okuyucu, başta Eco’nun yalancı Baudolino karakteri ile tarihsel olarak iyi bilinen Doğu Roma’lı tarihçi Niketas arasındaki konuşmalardan yola çıkarak gitgide tarihsel ve düşünsel bir yolculuğa çıkarken gerçek ve yalan arasında kaybolur gider. Öyle ki roman, yalan söyleme alışkanlığı olan ve uydurduğu yalanlar kadar uyduruk tarihsel belge üretecek kadar kimlik sorunları yaşayan Baudolino adlı bir öykücünün olay örüntüsüne ve diğer karakterlerin hem güncel ve hem de tarihsel olanı algılamalarına tesir eden bir anlatıma sahiptir. Yalanların, uydurmaların ve hezeyanların tarihsel gerçeklikle birbirine karıştığı romanda neyin gerçek, neyin hayal ya da uydurma olduğu içinden çıkılmaz bir labirente benzer ki gerçekle gerçek olmayan arasındaki zıtlık üstkurmacanın gereksinim duyduğu temel zıtlığı da oluşturmuş olur. Bu anlamda bir üstkurgu olarak eserde yazarın geleneksel yazım kuralları ve anlam çıkarma edimlerini ve tarihsel gerçekliği de sorgular ve hatta reddeder. Olası ve hatta gerçekte olmuş olanı okuyucuya aktarırken aynen resmi tarih yazımında olduğu gibi birtakım tuzaklar ve engebeler yaratır ki bu yönüyle metin çokbilinmeyenli bir denkleme benzetilebilir. Eco, Baudolino’da Türkler, Araplar ve dolayısıyla da Müslümanları hem karakterler olarak ve hem de betimleme ve örneklendirmelerinde, dönemin İstanbul sakinlerinin de onlar hakkındaki görüşlerini içeren birçok göndermede bulunur ki mezkûr karakterler arasında Salaheddin de bulunmaktadır. Bu çalışmada, yalan ve gerçeğin birbirine karıştığı ve bazen de birbirinin yerine geçtiği Baudolino’da türlü özellikleriyle betimlenen Türkler ve Müslümanlara ait romandan şavkıyan olası anlamlar tarih yazımı ve üstkurgu ilişkisi ekseninde değerlendirilecektir. Eco’nun Baudolino’sunda zikrettiği Türklerin ve Müslümanların tarih ve roman yazımı açısından olası anlamları tartışılacaktır.